Hi Nieuw Alphen leden,
Ik ben Marco de la Rie en toen Rosanne mij vroeg of ik de pen van haar over wilde nemen, dacht ik in de eerste seconde dat ik die aandacht eigenlijk helemaal niet wilde en dat ik eigenlijk liever een beetje op de achtergrond wilde blijven maar bedacht mij in de tweede seconde dat dit al helemaal niet meer kan… Ik sta namelijk al bekend als ‘Willy Wortel’ en ook als de “pyromaan” binnen onze vereniging. Ook heb ik al eens een praatje gehouden als lid van domein “Nuts en Wonen” bij het Ontmoetingcafé. Daarnaast rij ik tegenwoordig in een nogal opvallende 40 jaar oude rode brandweer bus…, dus daarom dan toch maar de pen geaccepteerd van Rosanne want op de achtergrond blijven, dat gaat echt niet meer lukken.
Over mij
Eerst maar iets kort over mijzelf dan: ik ben pas 60 jaar jong, ik heb nogal een wat minder leuke jeugd gehad. Eentje die je niemand toewenst maar eerlijk gezegd, ben ik achteraf wel blij dat ik dat meegemaakt heb want dat hoofdstuk in mijn leven heeft er wel voor gezorgd dat ik ben zoals ik ben.
Bijna aan het einde van die lastige periode stond Monique ineens aan mijn deur, letterlijk, en toen is het voor mij alleen maar beter geworden.
Inmiddels ben ik alweer 34 jaar gelukkig getrouwd met mijn soulmaatje en samen hebben wij twee zonen: twee fantastische kinderen, Robin van 29 (woont inmiddels op zichzelf) en Vincent van 27 jaar (woont nog thuis).
Zoektocht naar onze waarheid
Toen er een tijdje geleden een aantal mensen was die vond dat we met een levensgevaarlijke ziekte van doen hadden en er allerlei rare dingetjes bedacht werden om dat gevaar te lijf te gaan, hadden Monique en ikzelf allerlei vraagtekens bij dat handelen en dachten dat er haast wel iets anders aan de hand moest zijn. Tijdens de zoektocht naar dat wat ze ons wilden laten geloven, ten opzichte van dat wat wij voelden, kwamen we o.a. via demo’s, flyers rondbrengen, gesprekken, samenkomsten en soms een wijntje op zondag, allerlei mooie mensen tegen. Mensen die ook op hun gevoel afgingen en dat voelde fijn.
Toen duidelijk werd dat het niet vanzelf over zou gaan en dat er allerlei zaken niet goed uitzagen, moesten wijzelf actie ondernemen. Acties die voor de toekomst waardevol moesten zijn en daar kwam ineens, als bijna vanzelf, Hands On en later Nieuw Alphen “aanwaaien”.
Waar een deur sluit, opent een ander
Ook wij hebben afscheid moeten nemen van een aantal mensen, mensen die wij als vrienden zagen. Gelukkig zijn daar fijne nieuwe mensen voor in de plaats voor gekomen, mensen waar wij ons op het gemak bij voelen, waar we dezelfde normen en waarden mee delen en waar je iets voor wil doen. Mensen waarin in je wil investeren, mensen die vrienden zijn geworden, een nieuwe familie.
Zo zie je maar; als er deuren dichtgaan, gaan er ergens wel weer andere deuren open. Dit is precies waar wij nu zijn, samen. Samen kunnen we een levenspad kiezen waar wijzelf over willen gaan en energie in willen steken.
De pen doorgeven
Nu komt het moeilijkste deel. Omdat ik van een aantal mensen wel meer zou willen weten, is de keuze voor wie de pen van mij zou moeten doorkrijgen erg lastig. Er zijn veel interessante mensen waar ik zeker wel meer van wil weten en daarom is kiezen moeilijk, dus in m’n hoofd heb ik wel een aantal namen die voorin dat lijstje voorkomen.
Eén daarvan is zeker Ewout. Hij heeft iets, dat voel je gewoon. Ik vind Ewout een mooi persoon, een gevoelige en ook lieve vent, hij is een harde werker, lijkt nooit stil te zitten en volgens mij is hij het boegbeeld voor de ‘terug-naar-de-natuur-manier-van-leven-vent’. Nadeel is dat ik weet dat hij erg druk is met o.a. de nieuwbouw van een schuur en dus ga ik de pen niet aan hem doorgeven want dat is nog meer werk, zijn kans komt nog wel.
De volgende op m’n lijstje is een vent die barst van de energie, niet van ophouden lijkt te weten en ook zeer gedreven is in alles wat hij doet. Ook hij is superdruk met van alles en nog wat.
Ik heb voor de zekerheid wel even aan hem gevraagd of hij dit wel zou zien zitten en of hij hier tijd voor kon vrijmaken en zei dat dit wel zou lukken…… Daarom geef ik de pen aan Leo van Zanten door en ben zeer benieuwd naar zijn verhaal.
R.M. de la Rie
