Hallo allemaal (wat fijn dat je er bent), wat tof dat ik de pen van Jeannette (met dubbel N) heb gekregen om mezelf even voor te stellen!
Mijn kinderen kijken nergens meer van op…
Mijn naam is Rosanne, ik ben één van de lucky ones op deze wereld; ik kom uit een heel warm nest met twee super lieve, ‘wakkere’ ouders en een tof (alhoewel soms irritant) broertje. Ik ben 39 jaar en woon in Alphen aan den Rijn met de twee allerleukste kinderen Anne-Belle en Joshua. De ene helft van de week zijn die twee schatten er, de andere helft van de week vermaak ik me met werk, Nieuw Alphen en een stapel katten (de vacature voor een leuke vent staat nog open).
Ik lees en schrijf graag, maak en luister muziek en ik probeer lichaam en geest soepel te houden door yoga, wandelen, ‘studeren’ en vooral veel plezier maken; ik ben de eerste die tijdens een ‘we-gaan-alleen-strandwandelen’, met kleren aan in zee ligt, het watergevecht start of een potje zwaardvechten voorstelt. Mijn kinderen kijken nergens meer van op.
Praktijk Eigenwijsheid
Ik ben gezegend met geweldig werk; in 2014 werkte ik al ruim 7 jaar voor Bureau Jeugdzorg (ja, ik weet het, achteraf gezien krab ik me ook achter mijn oren…) en ging de hele jeugdzorg naar de gemeenten. Dat leverde op de werkvloer, voor de cliënten maar ook voor mijzelf zo veel negatieve energie op dat ik besloot het zelf te gaan doen. Tot en met dit jaar als De Kinder- en Opvoedcoach, sinds dit jaar als Praktijk Eigenwijsheid (www.praktijk-eigenwijsheid.nl).
Mijn hart ligt bij het coachen en weerbaarheidstrainingen geven aan kinderen en hun ouders, maar sinds een jaar of twee mag ik mensen ook op weg helpen met traumabehandeling (EMDR) en hypnotherapie; prachtige methoden die snel verschil kunnen maken!
Bouwen aan de toekomst
Een jaar geleden ging het, op zijn zachtst gezegd, niet zo lekker met me; ik zag overal om me heen ruzie, vriendinnen en familieleden vonden me ineens te min omdat ik geen prikken wilde en de toekomst van mij maar vooral van mijn kinderen had haar glans verloren. Hoe moest ik me hierin staande houden?
Er waren maar twee smaken zo leek het, en hoewel ik met beide regelmatig mee deed pasten ze me allebei toch niet; schelden en zeuren over wat ons allemaal werd aangedaan en hoe erg het wel niet was, en de andere kant; licht en liefde, mediteren en vooral in de ‘hoge frequentie’ blijven zodat de nieuwe aarde vanzelf naar ons toe zou komen. Mijn gevoel kon zich er maar geen weg in vinden; rot op met je hoge frequentie en rot op met al die machtsstructuren! Ik wilde niet afwachten, ik wilde doen! (ik zie inmiddels ook een patroon :P)
De start van ‘Hands on’ via de achterdeur
Mijn gedachte was; “Al zijn er maar 10 of 15 mensen die mee zouden willen bouwen, dan moet het lukken, in het klein, gewoon voor onszelf”. Dus ik maakte de telegramgroep “Hands on” aan en postte die in verschillende groepen waar ik lid van was om te kijken wie samen met mij de handen uit de mouwen wilden steken.
Dat bleken er al snel tot mijn grote blijdschap en verbazing veel meer dan 10 of 15 te zijn! En het leuke was dat er heel veel mensen waren die ik zijdelinks wel kende (zoals onze secretaris ) maar die veeeel leuker, wijzer, grappiger en mooier waren dan ik ooit had gedacht, en die stapten ineens echt mijn leven binnen!
De eerste samenkomst was bij mij thuis in de lockdown tijd met -jawel- de avondklok! Hoe rebels ik me ook voelde, die vond ik ook wel wat spannend dus alle mensen kwamen struikelend via ons pikkedonkere steegje mijn huiskamer binnen gevallen waar de gordijnen dicht zaten… Gelukkig kon het ‘stiekeme’ er snel vanaf en konden we in openheid met elkaar gaan bouwen.
De toekomst heeft haar glans terug
Ik voel me ontzettend rijk met zo veel mooie mensen om me heen en de prachtige dingen die we samen (nu al) beleefd hebben in maar één jaar zijn niet met een pen te omschrijven. En weet je wat? We gaan er nog véél meer beleven, die toekomst heeft in mijn ogen namelijk weer haar glans terug!
Ik geef de pen door graag door aan onze MaakMan Marco!
