Bedankt Sonia, voor de gelegenheid die je biedt, om mij aan jullie voor te stellen.
Mijn naam is Mariëtte Methorst, ik ben 68 jaar, weduwe en ik woon met mijn 3 katten in Alphen aan den Rijn.
De laatste 13 jaar van mijn werkzame leven hield ik mij bezig met het geven van zorg aan ouderen bij een verpleeghuis in Zandvoort. Mooi en dankbaar werk, maar door steeds hogere werkdruk, interne veranderingen en de lange reistijd ook steeds zwaarder en minder bevredigend. Ik was dus blij dat ik in 2019 eerder met pensioen kon gaan en me op andere dingen kon richten.
Pensionada
Meer tijd voor mijn volkstuin, mijn grote passie. Tijd om me bezig te houden met bloesemremedies en kruiden, tijd voor wandelen, zingen en andere leuke dingen.
Met politiek of actualiteiten hield ik me tot dan toe nooit zo bezig, ik vond dit niet erg interessant.
Aanvankelijk was mijn leven als pensionada zoals ik me dat had voorgesteld; ik genoot er van mijn tijd in te kunnen delen zoals ik dat zelf wilde. Ik besloot in december 2019 op vakantie te gaan naar een deel van de wereld waar ik nog nooit geweest was en boekte een reis naar Costa Rica. Wat een fantastisch land en een prachtige natuur! Ik wilde er graag nog eens naar toe. Ik kon op dat moment nog niet weten hoe de wereld enkele maanden later totaal zou zijn veranderd.
Alarmbellen gingen af
Maart 2020 brak aan. Een korte tijd dacht ik dat we echt in een levensgevaarlijke pandemie terecht gekomen waren. Maar al gauw voelde ik dat er niets van klopte en tijdens persconferenties gingen alle alarmbellen bij me af. Ik ging op onderzoek uit en keek allereerst naar filmpjes van Viruswaanzin, die mijn gevoel bevestigden. Daarna raadpleegde ik ook andere bronnen en onderzocht ook andere zaken, het “wakker worden” was begonnen.
Wat was ik blij dat ik nu niet meer in de zorg hoefde te werken. Ik had het niet over mijn hart kunnen verkrijgen om dementerende ouderen op te sluiten. Om deze mensen niet meer te mogen aanraken. En mijn grootste nachtmerrie zou zijn dat ik hen zou moeten injecteren met de experimentele prikken.
Toen alles me steeds meer duidelijk werd begon ik me ook uit te spreken, met het gevolg dat ik, zoals meerderen van ons, al mijn toenmalige vrienden en kennissen kwijt raakte. Pijnlijk maar blijkbaar onvermijdelijk. Maar gelukkig leerde ik via de depothouder van “de Andere Krant”, die ik ging bezorgen, veel gelijkgestemden kennen en bouwde ik een nieuwe vriendenkring op, waar ik heel dankbaar voor ben.
Koffie drinken en actie ondernemen
Ik voelde ook de noodzaak om actie te ondernemen, brieven te schrijven naar politici bijvoorbeeld, om de toenmalige spoedwet te proberen tegen te houden. Ik ging ook deelnemen aan witte pakken marsen en flashmobs. Ik deed mee aan demonstraties op het Malieveld en Het Plein in Den Haag en “dronk koffie” op het Museumplein in Amsterdam. Dit was niet alles zonder gevolgen; ik heb politie intimidatie en geweld ervaren, zelfs in een politiecel gezeten, niet fijn, maar ik ontdekte daardoor ook hoe sterk een mens eigenlijk is.
Mijn ei kwijt bij Nieuw Alphen
Tegelijkertijd merkte ik dat ik me niet meer thuis voelde in de wereld om me heen. Een wereld vol liefdeloosheid, onbegrip, manipulatie en leugens. Maar gelukkig was ik niet de enige. Toen ik kennis maakte met Vereniging Nieuw Alphen en hun visie, hoefde ik niet lang na te denken om lid te worden.
Binnen het domein Voedsel kan ik als echte “foodie” nu helemaal mijn ei kwijt. Het is leuk om mee te denken over voedselzekerheid en mee te werken aan de voedseluitgifte op de zaterdagochtenden. Binnen domein Gezondheid kan ik bovendien mijn kruidenkennis inzetten bij de Kruidengroep en ook bij “Jong en Oud voor elkaar” mijn bijdrage leveren.
Ik hoop samen met alle andere enthousiaste mensen van Nieuw Alphen nog lang verder te kunnen bouwen aan een mooie samenleving volgens onze eigen grondwaarden en de toekomstige uitdagingen het hoofd te kunnen bieden.
Ik geef de pen door aan…
Ik geef het stokje graag door aan Babs, van wie ik graag meer zou willen weten.
Lezen over onze andere leden? Klik hier.