Lieve mensen,
Toen Jacqueline mij vroeg of ik het stokje van haar wilde overnemen had ik in eerste instantie
nee gezegd. Toen ik er echter iets langer over nagedacht had zei ik: ‘Ach, waarom ook niet?’
Dus vandaar dat ik mij toch aan jullie ga voorstellen:
Hekkensluiter
Mijn naam is Jessica Post Uiterweer en ben geboren in Den Haag op 19 december 1959 als hekkensluiter binnen het gezin Hillinga. Mijn ouders hadden al 3 knullen gekregen en waren super blij dat ze ook nog een dochter mochten verwelkomen. Toen ik een half jaar oud was gingen we verhuizen naar Voorschoten. Ik heb daar een heerlijke jeugd gehad.
Op mijn 15e hadden mijn ouders een huis gekocht in Hazerswoude-Dorp en ik vond het verschrikkelijk mijn vertrouwde stekkie te moeten verlaten. Toen ik een keer meeging om te kijken heb ik tijdens het autoritje van ongeveer 15 minuten wel honderd keer gevraagd: ‘Zijn we er nou al?’ Afijn, we gingen er toch wonen en op 3 oktober 1975 (Leidens ontzet) verhuizen.
Gelukkig werd ik 2,5 maand later 16 en kreeg ik een mooie Puch Maxi voor mijn verjaardag. Daardoor kon ik me gemakkelijk naar mijn vriendinnen in Voorschoten en omstreken vervoeren en heb uiteindelijk mijn draai ook wel kunnen vinden in Hazerswoude-Dorp.
Andere culturen leren kennen
Jaren lang, zo ongeveer vanaf mijn 5e tot mijn 14e wilde ik heel graag medicijnen gaan studeren omdat ik alle zieke mensen beter wilde maken. Ik was een voorbeeldige scholiere totdat ik doorkreeg dat niet iedereen beter gemaakt kón worden en dat er ook andere interessante zaken waren waar je je op dat moment mee bezig kon houden… Ben toen ‘voor het gemak’ van het Atheneum overgestapt naar de HAVO. Na de HAVO mocht ik voor een jaar Kunstgeschiedenis en Frans gaan studeren in Frankrijk (Grenoble). De Universiteit van Grenoble trok studenten aan van over de hele wereld en heb veel verschillende mensen/culturen leren kennen. Wat heb ik daar een geweldige tijd mogen beleven zeg!
Ik had de smaak van het op mezelf in het buitenland wonen en leren te pakken en het jaar daaróp mocht ik van mijn ouders de opleiding van L’Ecole Tunon in Brussel gaan volgen. Ook dáár een geweldige periode gehad (ik ben mijn ouders nog íedere dag dankbaar dat zij de middelen hadden en mij dit hebben gegund om te doen. De ervaringen die ik in het buitenland heb opgedaan zijn van onschatbare waarde). Toen dat was afgerond heb ik nog een jaar door Europa (veel in Griekenland) rondgereisd.
Over de boeg
Daarna werd het tijd voor het serieuze werk en vond een leuke baan op een gerenommeerd Notaris- en advocatenkantoor in Den Haag. Als je het ergens naar je zin hebt dan vliegt de tijd, dus na 4 jaren dacht ik: ‘Wat nu?’ Blijf ik hier plakken, als assistent van de Chef de Bureau of ga ik iets anders doen? En zo ja, wat?’ Ik besloot er letterlijk en figuurlijk uit te vliegen en ging solliciteren bij Martinair. Het leek me wel wat om nog wat meer van de wereld te zien en dat is gelukt! Hard gewerkt, veel gezien en veel genoten. Maar na 2 jaar vond ik het genoeg. Het altijd in en uit de koffer leven, je familie en veel feestjes/partijen in Nederland moeten missen, sociale contacten met vriendinnen op een laag pitje etc. heeft me doen besluiten te stoppen, einde stewardessen carrière dus.
Getrouwd
Vervolgens intercedente geworden op een uitzendbureau en heb mijzelf op een gegeven moment uitgezonden naar Fokker Ruimtevaart in Amsterdam Zuidoost. Daar heb ik allerlei opleidingen gevolgd en heel wat jaartjes met veel plezier gewerkt (binnen HR, eerst als Chef Personeelsadministratie, daarna als personeelsconsulent) én ook mijn man Hans ontmoet.
Hij werkte bij Fokker Aircraft. Ik woonde toen in het Bethlehemshof in Leiden (huur), Hans in Roelofarendsveen (koop). We zijn in 1987 gaan samenwonen in Roelofarendsveen.
In 1989 konden we dat huis goed verkopen en hebben dat toen gedaan.
Omdat we nog geen andere woning hadden gevonden mochten we bij mijn ouders intrekken in Hazerswoude-Dorp.
We vonden een huis aan de Oude Herenweg in Alphen a/d Rijn en zijn daar gaan wonen in 1990. Op 19-9-91 zijn wij getrouwd en in mei 1994 kregen wij een prachtige dochter (Victoria)!<3
Terug naar het Dorp
Omdat ik het prettig vond haar te laten opgroeien in een dorp en we een mooi huis konden laten bouwen zijn we in 1997 verhuisd naar… Hazerswoude-Dorp (lol) om vervolgens na 4 jaren het huis bij ons aan de overkant te kopen, zodat mijn vader weer een dak boven zijn hoofd zou hebben. Mijn ouders hebben namelijk jarenlang in een welles-nietes situatie geleefd of ze hun huis al dan niet uit moesten omdat het HSL traject precies door hun huis aangelegd zou worden… Mijn moeder heeft zich dit zó erg aangetrokken dat zij er echt ziek van is geworden (kanker) en is komen te overlijden in 2001. Heel verdrietige periode geweest (en nog steeds iedere dag een gemis), maar gelukkig konden wij mijn vader opvangen en heeft hij de laatste 6 jaren van zijn leven gezellig bij ons ingewoond.
Eigen voedingssupplementenlijn
Inmiddels was ik in 2004 aangesloten bij een Amerikaans MLM organisatie (Multi Level Marketing) die voedingssupplementen naar de markt bracht. Ook daar veel fijne mensen mogen leren kennen, vele malen naar Amerika afgereisd voor training en (gala) feestjes. Erg leuke periode geweest totdat het me ging tegenstaan dat alleen mensen met een dikke portemonnaie zich de producten konden veroorloven. Er zat weliswaar een verdienmodel aan vast, maar niet iedereen zit op een business te wachten en wil alleen (preventief!) voor hun gezondheid zorgen. Daarom ben ik een eigen voedingssupplementenlijn begonnen in 2016. Het is heel simpel, ik koop kwalitatief hoogwaardige producten in bij de groothandel en verkoop het met een marge door. Daardoor kan iedereen die dat wil voor een schappelijke prijs goede producten tot zich nemen, zonder dat er meerdere mensen aan hoeven te verdienen. Win-win situatie dus!
Opa en oma worden
In 2017 zijn wij grootouders geworden van een lieve kleindochter (Faylinn). Helaas was de relatie van mijn dochter en haar partner verre van goed en heeft zij besloten er een punt achter te zetten. Ik vind het heel moedig dat zij als kersverse moeder gekozen heeft voor het geluk van haar dochtertje en haarzelf. Sindsdien zijn ze bij ons ingetrokken en wonen we met elkaar. Alhoewel ik het graag anders had gezien voor mijn dochter is het voor Hans en mij een cadeautje om van zó dichtbij je kleindochter te zien opgroeien.
Nieuw Alphen
Ik kan het nog over van alles en nog wat hebben maar denk dat ik als laatste nog wil vertellen dat ik ruim 2 jaar geleden via-via op een avond bij het Nieuw Alphen zangkoor geweest ben en gelijk was ‘verkocht’. Niet vanwege de zangkwaliteiten (kan zelf niet goed zingen) maar vanwege de saamhorigheid, gezelligheid en verbinding. Zó heerlijk, alleen maar gelijkgestemden om je heen! Dat was voor mij aanleiding een keer naar het Ontmoetingscafé te gaan. Daar wist ik gelijk dat ik wel lid wilde worden. Nadat ik eerst kritisch gekeken heb waar ik mijn steentje zou kunnen bijdragen binnen Nieuw Alphen is het uiteindelijk het domein geworden waar ik weinig kaas van gegeten heb… als echte digibeet maak ik deel uit van het domein ICT! De toekomst zal leren of ik me daar nuttig kan maken. Als afgevaardigde van het domein ICT zit ik ook in de Evenementencommissie van Nieuw Alphen.
Wat ik in ieder geval doe is zo veel mogelijk deelnemen aan allerlei activiteiten die door Nieuw Alphen georganiseerd worden (wandelingen, survi-festi-val, lezingen, workshops, breicafé, mantra zingen, Lichtjesavond, etentjes, Ontmoetingscafé, groenten/fruit/kaas/vlees bestellen, voor de kids o.a. Sinterklaas en Pasen, etc. etc.). Het is echt teveel om op te noemen hoeveel leuks er door enthousiaste Nieuw Alphenaren iedere keer weer wordt bedacht.
Mijn oproep in deze knotsknettergekke wereld
Daarom zou het zo fijn zijn als de inmiddels wat teruggetrokken leden weer eens wat vaker zouden aansluiten…
Ik weet dat Nieuw Alphen is ontstaan uit een behoefte. Omdat die behoefte momenteel minder is, is het belang van het samenkomen voor deze leden gelijk een stuk minder geworden.
Best begrijpelijk. Maar mag ik zeggen dat ik dat heel jammer vind? Want al lijkt het er allemaal weer vrij normaal aan toe te gaan, we leven nog steeds in een knotsknettergekke wereld…
Daarom doe ik hiermee een oproep aan een ieder die dit leest en zichzelf al een tijdje niet heeft laten zien om weer eens gezellig deel te nemen aan één of meerdere activiteiten!
Het lijkt mij super jullie te mogen ontmoeten en kijk naar jullie uit!
Het stokje gaat naar
Het stokje geef ik graag door aan Marianne Buitelaar. Zij is een schat van een vrouw en sinds ik haar heb ontmoet bij het zangkoor, zien we elkaar regelmatig bij Nieuw Alphen én daarbuiten.